Günəşim.

Günəşim.

Bana günəşim söylədin.Ama bu nasil ola bilirdi deyə düşündüm.Günəş

göylərdə olurdu.Bən isə yerdə idim.Aslinda isə buna cok

sevinmişdim.Cünki aslinda bakirsansa bən də kendimi onun günəşi

kibi hiss ediyordum.Cünkü bəni gördüyündən onun gözlərinə bir işik,

canina bir elektirik getdiyini bilyordum.Nədən sorsaniz ondan ki deye

cevab verə bilirdim.Ondan ki, ben kendimde aynan öyle idim ,onu

gördügümdə.Ama ondan farkli olarak, bən bunu dilimlə söyleyə

bilmyordum ,cook utanyordum.Bir gun isə hec ondan utanmadan,

cəsaretlənərək yakinlaşdim ona və gözlerinin icinə bakarak ,öyləcə

durub durarkən –Səni sevyorum ,dedim.Bu onu cok şaşirtmişti.Öncə

bunu söyləyerkən, aglamayi niyətlənmişdim.Ama cabukca vaz kecdim ,

bundan.Cünki bu gun deməsəydim, hec bir zaman deməyəcəkdim.Bunu

deməyimlədə fazla zaman kayb etmişdim.

Gecənin karanliginda, sokaklarda kalanlarin, lanpalarin yanmagini

beklədiyi kibi ,bu anda bən onun nə deyəcəgini beklyordum sabirla.

O, da bunca sabirdan sonra, bana uzun -uzun bakidi- bakdi və “Güneşim

“sən söylədi.

Hepisi bu kadar idi ,demek ki...

12.12.2019