Günəşim.
Bana günəşim söylədin.Ama bu nasil ola bilirdi deyə düşündüm.Günəş
göylərdə olurdu.Bən isə yerdə idim.Aslinda isə buna cok
sevinmişdim.Cünki aslinda bakirsansa bən də kendimi onun günəşi
kibi hiss ediyordum.Cünkü bəni gördüyündən onun gözlərinə bir işik,
canina bir elektirik getdiyini bilyordum.Nədən sorsaniz ondan ki deye
cevab verə bilirdim.Ondan ki, ben kendimde aynan öyle idim ,onu
gördügümdə.Ama ondan farkli olarak, bən bunu dilimlə söyleyə
bilmyordum ,cook utanyordum.Bir gun isə hec ondan utanmadan,
cəsaretlənərək yakinlaşdim ona və gözlerinin icinə bakarak ,öyləcə
durub durarkən –Səni sevyorum ,dedim.Bu onu cok şaşirtmişti.Öncə
bunu söyləyerkən, aglamayi niyətlənmişdim.Ama cabukca vaz kecdim ,
bundan.Cünki bu gun deməsəydim, hec bir zaman deməyəcəkdim.Bunu
deməyimlədə fazla zaman kayb etmişdim.
Gecənin karanliginda, sokaklarda kalanlarin, lanpalarin yanmagini
beklədiyi kibi ,bu anda bən onun nə deyəcəgini beklyordum sabirla.
O, da bunca sabirdan sonra, bana uzun -uzun bakidi- bakdi və “Güneşim
“sən söylədi.
Hepisi bu kadar idi ,demek ki...
12.12.2019